ایرانگرد نیوز پایگاه خبری تحلیلی ایرانگرد نیوز
پدر عود ایران که این روزها به دلیل شرایط جسمی خود دیگر قادر به هنرمایی مستمر در عرصه موسیقی نیست درگفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب افزود: این روزها که به برنامه ها و جشن های مختلف شبکه های متعدد تلویزیون نگاه می کنم شاهد حضور مهمانان و هنرمندانی هستم که به صورت مستمر در این شبکه های تلویزیونی رفت و آمد می کنند و حضور چشمگیر خود را به مخاطب نمایش می دهند در حالیکه روزگاری همین تلویزیون در برنامه های مختلف خود یک جای خالی هم برای من و هم‌نسلان من نگه می‌داشت تا ما هم در این برنامه‌ها حضور داشته باشیم.
این صحبت‌های من همه از باب درد دل است نه تکبر
نریمان ادامه داد: ما حتی اگر سالها حرفی به میان نیاوریم و صحبتی نکنیم هیچ‌کس جز دوستان و یاران همیشگی جویای احوال ما نمی شود و حتی یک نفر هم از ما نمی‌پرسد که حال این روزهای ما چگونه است؟ باور کنید اینهایی که من به عنوان یک درد دل بیان می کنم از روی خودخواهی و تکبر نیست بلکه صحبت‌هایی است که می تواند به مسوولان بفهماند که احوال این روزهای اساتید موسیقی چگونه است که حتی نمی‌توانند از خانه هم بیرون بروند و خانه‌نشین شده‌اند.
این نوازنده برجسته که از وی به عنوان پدر عود ایران یاد می‌کنند درباره فعالیت‌های موسیقایی خود گفت: فعلا به دلیل شرایط جسمی که دارم فعالیت چندانی در موسیقی ندارم و مشغول دردسرهای خودم هستم البته این قانون طبیعت است که فقط به تاریخ شناسنامه من برمی‌گردد. به هر حال وقتی کسی نتواند از جای خود تکان بخورد باید منتظر بی‌توجهی‌هایی از این دست هم باشد.
انتظاری از مسئولان ندارم
وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود تصریح کرد: به هیچ عنوان دوست ندارم در این روزها مزاحم کسی باشم. با اینکه طی ماه‌های اخیر از مسوولان وزارت ارشاد و دفتر موسیقی کسی به سراغم نیامده اما باید بگویم هیچ توقعی از این دوستان هم ندارم. مگر جلیل شهناز نبود که در بستر بیماری افتاد و در نهایت از این دنیا با فروتنی و تواضع رخت بربست؟ او همواره می گفت بیشتر دوست دارم در عالم خودم باشم تا اینکه بخواهم به کم‌توجهی مسوولان فکر کنم.
استاد نریمان در پایان تاکید کرد: شرایط این روزهای موسیقی ایران شرایط خوبی نیست و باید بپذیریم که دوران طلایی و شکوفایی موسیقی ایران متعلق به دهه 30 است اما به هر ترتیب نباید از علمی شدن موسیقی در کشورمان به راحتی عبور کرد چراکه این موضوع یکی از اساسی ترین نیازهای ما در موسیقی ایرانی است.
استاد اسکندر ابراهیمی زنجانی که بعدها نام هنری‌‌اش را به منصور نریمان تغییر داد، در سال ۱۳۱۴ در مشهد دیده به جهان گشود. پدرش که خود سه تار، تار و نی می‌نواخت از همان دوران کودکی او را تحت آموزش خود گرفت و وی را با ردیف‌ها و گوشه‌های موسیقی ایرانی آشنا کرد و نواختن سه تار را به او آموخت.
این نوازنده موسیقی ایرانی از سن چهارده سالگی همکاری خود را با رادیو مشهد به عنوان تک‌نواز موسیقی آغاز کرد و پس از تسلط کافی بر شیوه نوازندگی عود، در بعضی برنامه‌ها به اجرای موسیقی با این ساز پرداخت. پس از مدتی همکاری با رادیو مشهد، به شیراز نقل مکان کرد و به مدت چهار سال فعالیت و همکاری خود را در زمینه موسیقی و اجرا با رادیو شیراز ادامه داد. پس از آن به عنوان تک‌نواز رسمی رادیو در کنار اساتید دیگر نظیر جلیل شهناز، فرهنگ شریف، پرویز یاحقی و دیگر تک‌نوازان آن دوره به فعالیت خود در رادیو تهران ادامه داد.
در سال ۱۳۴۱ از نریمان برای تدریس تخصصی ساز عود در هنرستان موسیقی دعوت به عمل آمد، در این سالها تصمیم به نگاشتن کتابی برای تدریس این ساز گرفت. این کتاب با نام “شیوه بربت نوازی” در سال ۱۳۷۲ همراه با دوره عالی که شامل پنج تمرین متنوع است به چاپ رسید. از تالیفات دیگر استاد نریمان می‌توان به کتاب “۴۲ قطعه برای عود” و”ردیف موسیقی ایرانی برای بربت” اشاره کرد.
