جاری شدن زاینده رود به شهر اصفهان روح و جان بخشیده و حال و هوایی تازه به قطب گردشگری ایران داده است.
ماهها انتظار همراه با یاس و امید بسر آمده، زاینده رود اکنون جاری شده و بآرامی درکالبد همیشگی خود می خزد اما غوغایی به پا کرده که صدای آن در تمامی شهرها، کوچه پس کوچه ها و خانه ها پیچیده است.
اقشارمختلف مردم با شور و اشتیاقی کم نظیر با این میهمان خوش قدم دیدارمی کنند و گاه ساعتها به آن خیره می شوند، میهمانی که ۱۸ ماه انتظار آنرا می کشیدند.
جای خالی این رود در قلب نصف جهان بشدت احساس می شد، احساسی همراه با تاثر، تاسف و نگاهی ارزیابانه به گذشته و آینده .
دیدن بستر خشک زاینده رود و پیکره ترک خورده آن ، برای تمامی مردم، اندوهبار و دلتنگ کننده بود به همین جهت کناره ها و فضا های سبز مسیر رودخانه که سالیان متمادی همواره شاهد حضور چشمگیر مردم درساعات مختلف شبانه روز بود،از خرداد سال گذشته بشکلی بی سابقه و کم سابقه در خلوت و فرو رفت و کمتر کسی دل و دماغ دیدن این عرصه طبیعی درحال مرگ را داشت .
در این شرایط بسیاری از مردم تصور می کردند که زاینده رود در ورطه نابودی قرار گرفته ، انها با برپایی تجمعات و سردادن شعار’زاینده رود من کو’ مکررا نگرانی خود را از این پدیده زیست محیطی ابراز کردند اما اکنون در پرتو مدیریت برمنابع آب و سیاستهای انقباضی دولت ، آ ب رفته به جوی بازآمده، زاینده رود زنده شده و اصفهان حال هوایی تازه بخود گرفته است .
زاینده رود عزیز تر ازگذشته از قلب نصف جهان می گذر و با سکوتی سرشار از گفتنی ها، انسان امروزی را به باز اندیشیدن و نگرشی دوباره به کرده خود وا می دارد.
بی تردید انچه امروز می بینیم نتیجه کارکردها و عملکرد های دیروزمان است وآینده نیز به رفتارو نگرش امروز ما وابسته است، بنا براین، آینده را باید امروز بسازیم زیرا فردا هم اکنون در راه است و گویی بر در می کوبد.
غیبت اندوهبارشریان زاینده رود و بستر ترک خورده و خشکیده آن برای تمامی ما کهکشانی از پیام و نکات عبرت اموز داشت تا بدانیم که آب مایه حیات و زندگی ما درگرو حفظ و نگهداری محیط زیست است.