بیش از نیمقرن بر قله موسیقی ایران ایستاد و سایهاش همواره یادآور شکوه تار ایرانی بود. جلیل شهناز سایه از بر تار ایرانی برداشت و درگذشت.
به سال 1300 در اصفهان به دنیا آمد و خانوادهای علاقهمند به موسیقی اصیل ایرانی او را به سوی فراگیری این هنر سوق دادند؛ عبدالحسین شهنازی و بردار بزرگتراش حسین شهناز نخستین اساتیداش بودند و حسن کسایی نوازنده مشهور نی یار و رفیق دیرین او در اصفهان شد.
سال 1324 به تهران آمد و تکنوازی تار را در رادیو آن زمان آغاز کرد. صدای تار او با صدای آواز اساتیدی چون تاج اصفهان گره خورد و بزرگانی چون محمدرضا شجریان در انحنای نغمه ساز او جان گرفتند.
صدای ساز شهناز هر شنوندهای را سحر میکرد و آثار او بخشی از مهمترین گنجینه موسیقی ایران است. شهناز پس از وقفه کوتاهی، بعداز انقلاب و در دهه شصت خورشیدی، گروه اساتید را به همراه فرامرز پایور، علیاصغربهاری، محمد اسماعیلی و محمود موسوی تشکیل داد و آثاری با صدای محمدرضا شجریان و شهرام ناظری خلق کرد. این گروه سفرهای زیادی به کشورهای اروپایی و آمریکایی انجام دادند و موسیقی ایرانی را فراتر از مرزهای این کشور به جهان معرفی کردند.
شهناز در سال 1383 در حالی که دیگر توان خلق آثار بیبدیل دیگری نداشت به عنوان چهره ماندگار معرفی شد؛ 9 سال با بیماری دست و پنجه نرم کرد و در آخر صبح روز دوشنبه، 27 خرداد 1392، در سن 92 سالگی درگذشت.