دامنه تخلف‌ها آنقدر نبود که شهردار را استیضاح کنیم

نظارت با دعوا فرق دارد. ما نظار‌ت‌امان را تا آخرین روزی که در شورا حضور داریم به صورت جدی انجام خواهیم داد.

نه اصلا اینطور نبوده است. البته متوجه‌ام که برخی از شما خبرنگاران دوست دارید شورا و شهرداری دعوا کنند و خبر درست شود.

ما در حوزه عزل و نصب‌ها نه وظیفه داریم و نه قانون به ما اجازه می‌دهد که دخالت کنیم و هرگز هم وارد این حوزه نشدیم. حتی فشار هم وارد نکردیم. شورا تفاوت‌هایی با مجلس دارد. مجلس ابزاری دارد که رای اعتماد است و می‌تواند درباره وزرا اظهارنظر کند. این ابزار را قانون به شورا نداده و اتفاقا اعضای شورا از دخالت و حتی اعمال فشار برای عزل و نصب‌ها در شهرداری منع شده‌اند. من به شما آدرس می‌دهم که ببینید برخی اعضای شورا در شهرستان‌ها سلب عضویت شدند برای اینکه روی کاغذی نوشته‌اند که ایشان به درد فلان شغل می‌خورد. همه همکاران من در شورای شهر تهران دقت لازم به این موضوع دارند. بنابراین اگر کسی از جایی برداشته می‌شود به شهردار مربوط است.

این را دیگر باید از خود شهردار تهران بپرسید.

ما وظیفه نظارتی‌امان این بود که برای شهردار تهران نکاتی را که به زعم شورا خلاف قانون بود روشن کنیم. شما می‌پرسید دو مورد از وظایف نظارتی را عمل کردید یا خیر؟ ما حتی از شهرداری هم فراتر رفتیم و برخی اعضای شورا در دیوان عدالت اداری طرح شکایت کردند برای اینکه به لحاظ وظیفه احساس می‌کردند که جداشدن شهرری از تهران ظلم به هر دو است و موضوع را متوقف کردند. در ارتباط با بعضی مناطق مانند منطقه یک و دو و برخی سازمان‌ها مثل سازمان نوسازی ما رفتیم و کار نظارتی را انجام دادیم و نتایج آن را صحن قرائت کردیم. وقتی گزارش در صحن خوانده می‌شد نه ما و نه هیچ‌یک از اعضای شورا در مصوبه نیاورده‌اند که باید این شخص را عوض کنید بلکه گفتیم این رویه‌ای که شهرداری در پیش گرفته بر خلاف مصالح شهر است. این رویه برخلاف قانون است و این را اصلاح کنید. حالا بعد از اینکه گزارش ما را شهردار خواند خودش به جمع‌بندی رسیده که این آدم به درد این کار می‌خورد یا نه.

نه این نوع قضاوت‌کردن بی‌انصافی است. شهرداری در بسیاری از مواقع موضوعاتی را بنای اجرا داشته وقتی تذکر شورا اعلام شده کارش را اصلاح کرده است. مثال بزنم، شورا وارد میدان شد و گفت سرای قرآن با این شکل و شمایل و با این شیوه‌ای که شما طراحی می‌کنید به صلاح شهر نیست. شهرداری قرارداد بسته بود و عزم جدی داشت برای اجرا اما وقتی تذکر داده شد کار را متوقف کرد و آن رویه را اصلاح کرد.

دو تا ادعا وجود دارد. یک ادعا این است که این کاری که من دارم انجام می‌دهم الا و لابد درست است و یک ادعا هم این است که کار این اصلاحات را نیاز دارد. قانون هم تا جایی به شورا اجازه داده است که پیشرفت کند اما از جایی به بعد حکم نباید صادر کنیم. نمی‌توانیم حکم بدهیم که ایشان تخلف کرده و ببرید زندانی‌اش کنید و دیگر هیچ پستی هم به او ندهید.

حکم نمی‌توانیم بدهیم. ما می‌توانیم اگر تخلفی دیدیم به دادستانی گزارش کنیم. ما فقط یک حکم می‌توانیم بدهیم. یک نفر را شهردار قرار دهیم و اگر دیدیم تخلف‌ها دامنه‌اشان خیلی وسیع شده او را عزل کنیم. دیگر هیچ حکم دیگری نمی‌توانیم بدهیم. نمی‌توانیم بگوییم که فلانی را شهردار منطقه بگذار یا نگذار.

تذکر دادیم.

بارها تذکر دادیم و زعم بعضی اعضای شورا و برخی مسئولان شهرداری این بود که طبق قانون عمل می‌شود. ما به دادستانی، بازرسی کل کشور و مراجع قضایی گزارش دادیم. در شورا هم به این جمع‌بندی نرسیدیم که حسب این چیزی که برخی می‌گویند تخلف است و برخی معتقدند تخلف نیست بیایم و شهردار را استیضاح کنیم. اینجا شورا است و شورا به تصمیم می‌نشیند ولو اینکه خلاف میل من به عنوان عضو شورا باشد. اقلیتی در شورا به موضوع مشترکی یک جور نگاه می‌کنند و یک اکثریت طور دیگری. در نهایت باید به نظر اکثریت احترام گذاشت و آن باید عمل شود. ممکن است در یک جلسه‌ای من بگویم که این کار خلاف است و اصلا باید شهردار را استیضاح کرد اما بقیه می‌گویند نه. من که نمی‌توانم بیایم بیرون و بگویم شورا به وظایف‌اش عمل نمی‌کند.

من این تعبیر را ندارم. سیکل قانونی کاملا مشخص است. اتفاقا درباره سوال آقای شکیب دو بار آقای شهردار تشریف آوردن و به صورت حضوری پرسش‌های آقای شکیب را پاسخ دادند.

بله سوال پارلمانی را جواب دادند. در یکی از مقاطع هم آقای شکیب گفتند که قانع شده‌اند.