ایرانگرد نیوز پایگاه خبری تحلیلی ایرانگرد نیوز
این فیلم در ژانر پلیسی ساخته شده است؛ ژانری که تولیدات آن در سالهای اخیر سینمای ایران بسیار محدود بوده است. اولین نمایش فیلم در جشنواره سال گذشته فیلم فجر بود که نقد و نظرات مختلفی را از سوی منتقدان به خود جلب کرد و حال با اکران عمومی آن این فرصت برای مخاطبان هم هست تا فیلمی از بازیگر مطرح و پیشکسوت سینمای ایران را ببینند.
“گناهکاران” با حضور بازیگران زیادی از سینمای ایران همچون فرامرز قریبیان، رامبد جوان، قطب‌الدین صادقی، شقایق فراهانی، بهاره کیان‌افشار، رضا رویگری، نسرین مقانلو، کوروش تهامی و … از دو هفته پیش در سینماهای تهران و شهرستانها اکران عمومی شده است. از این رو با فرامرز و سام قریبیان کارگردان، بازیگر و فیلمنامه‌نویس این فیلم نشستی داشته‌ایم.
بخش اول این گفتگو درباره شرایط اکران فیلم، نبود تبلیغات مناسب، شرایط ژانر پلیسی در ایران، علاقه کارگردان و فیلمنامه نویس به این نوع سینما، ممیزی و مشکلات ساخت “گناهکاران” و… صحبت شده است که در ادامه می‌خوانید:
* با صحبت‌هایی که پیش از این در چند گفتگو عنوان کردید گویا از شرایط اکران به خصوص تبلیغات فیلم راضی نیستید. این فروشی که “گناهکاران” با داشتن 22 سینما در تهران داشته است با پیش‌بینی شما متفاوت است؟
فرامرز قریبیان:من فکر می‌کردم مخاطبان امروز سینمای ایران ذائقه‌شان تغییر کرده است اما انگار مخاطبان هنوز ساده‌پسند هستند و “جا به جا” و “رسوایی” را بیشتر دوست دارند.
“گناهکاران” فیلم پیچیده و معمایی است که شاید با سلیقه آنها جور نیست.
سام قریبیان: من در فضای مجازی اخبار فیلم و حتی نظر مخاطبان را دنبال می کنم. اکثر تماشاگران “گناهکاران” فیلم را دوست دارند و حتی دیدن آن را به یکدیگر توصیه می کنند.
فرامرز قریبیان: جالب است که حتی سخت‌گیرترین منتقدان نیز فیلم را پسندیده‌اند حتی اهالی رسانه و مطبوعات با فیلم همراهی می‌کنند.
* شما خودتان فکر می کنید چرا با وجود اینکه دو هفته از اکران فیلم می‌گذرد هنوز نتوانسته مخاطبان بیشتری را به سینما دعوت کند؟
فرامرز قریبیان:به لحاظ تبلیغات باید بگویم تعداد تیزرهایی که از “گناهکاران” از تلویزیون پخش می شود، راضی‌کننده است اما هنوز فکر می‌کنم مخاطبان ما به دنبال فیلم‌هایی با داستان‌های یک خطی و ساده هستند.
* اما مردمی که سینما می‌روند همان کسانی هستند که فیلم‌هایی از جنس “گذشته” را هم می‌بینند.
فرامرز قریبیان: بله. فیلم “گذشته” هم یک داستان روان دارد که از ابتدا تا انتها برای مخاطب تعریف میشود اما در “گناهکاران” ما مدام رفت و برگشت زمانی در روایت داریم و یا دو شخصیت پلیس داستان با شیوه سیال ذهن داستان را جلو می‌برند. شاید این بخش داستان یا روایت کار را برای مخاطب سخت می کند.
* فکر نمی‌کنید بهتر بود فیلم را عید فطر اکران می‌کردید؟
سام قریبیان: “گناهکاران” و “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” در یک گروه قرارداد اکران داشتند به همین دلیل قطعا نمی توانستیم در یک زمان فیلم ها را اکران کنیم. از طرف دیگر فیلم “هیس” پرفروش بود و آنونس های ما در سینما درست قبل از اکران این فیلم به نمایش در می آمد. همین موضوع می توانست به اکران کمک کند.
البته گویا ما خیلی در جریان اکران سینماها نبودیم و تا حدودی تمام راه‌هایی که رفتیم به نتیجه قابل قبولی نرسید.
*سینمای ایران در ژانر پلیسی طی این سالها خیلی فعالیت نداشته و حتی مخاطب دیگر عادت تماشای فیلم پلیسی در سینما را از یاد برده و بیشتر در سریالهای تلویزیونی با ژانر پلیسی روبرو میشود.
فرامرز قریبیان: “گناهکاران” یک فیلم اجتماعی- پلیسی است. ما در این فیلم به معضلات جامعه همچون اعتیاد، فساد اجتماعی و… پرداخته ایم پس مخاطب می‌تواند با چنین فیلمی هم ارتباط برقرار کند. حتی بیشتر پخش کننده‌های سینما که به مسئله اکران اشراف دارند پیش‌بینی کرده بودند که “گناهکاران” جزو فیلم های پرفروش امسال سینمای ایران خواهد شد. نمی توان قبول کرد تمام کسانی که در این حرفه فعالیت دارند همچون مطبوعات سینمایی، منتقدان، پخش‌کنندگان و… درباره پیش‌بینی و یا خود فیلم اشتباه کرده باشند.
* شما می‌توانید برای ارتباط بیشتر با مخاطب به همراه بازیگران به سینماهای نمایش‌دهنده فیلم بروید. این کاری است که دیگر کارگردان‌ها و بازیگران نیز انجام می‌دهند. خصوصا حضور شما آقای فرامرز قریبیان می‌تواند به جذب مخاطب کمک زیادی کند.
فرامرز قریبیان: بله. ما در نظر داریم با بازیگران فیلم به سینماها رفته و فیلم را با مردم ببینیم.
* وضعیت تبلیغات شهری فیلم چگونه است؟
فرامرز قریبیان:ما یک تبلیغ در پل کریم خان داشتیم که فقط 2 روز نصب شد و بعد از آن عنوان کردند که ما با محصول دیگری قرارداد داشتیم و یادمان نبود و باید آن را تبلیغ کنیم. پخش‌کننده برای تبلیغ، فضای پل را از کانون ایران نوین اجاره کرده بود اما چطور چنین شرکتی با این وسعت فراموش کرده که 2 روز بعد با جای دیگری برای تبلیغ قرارداد دارد، جای نعجب است.
پخش‌کننده عنوان می کند که آنها حتی برای این 2 روز پولی از ما نگرفته اند اما چه فایده همین موضوع به فیلم ضربه می‌زند.
* فیلم شما با مساله پلیس و نیروی انتظامی گره خورده است چندین‌بار هم مسئولانی از نیروی انتظامی عنوان کردند که هیچ مشکلی با فیلم‌های با مضامینی همچون “گناهکاران” ندارند. آیا آنها از شما در بهتر دیده شدن فیلم حمایت نمی‌کنند؟
فرامرز قریبیان: ما تبلیغاتی را در داخل چندین بزرگراه نصب کردیم یکی از همین پرتابل‌ها در اتوبان صیاد 2 روز نصب بود. من چند روز پیش از آنجا رد شدم و دیدم که به جای یکی از تبلیغات فیلم، عکس یک پلیس را گذاشتند که تبلیغی برای هفته نیروی انتظامی است. این هم یک شکل حمایتی از یک فیلم پلیسی است!
* البته شما باید از زمان جشنواره فجر روی اکران برنامه‌ریزی می‌کردید. خیلی‌ها حتی با حاشیه‌سازی دنبال تبلیغات هستند ولی شما از ظرفیت‌ها و حقوق حقه خودتان هم استفاده نکردید.
سام قریبیان: شخصیت پدر من از این حاشیه‌ها و جنجال ها جدا است.
فرامرز قریبیان: من همیشه عنوان می‌کنم که جوایز جشنواره ها متعلق به سلیقه داورانی است که آثار را بررسی و ارزیابی کردند. به طوریکه اگر هفت نفر دیگر جای آنها بودند شاید انتخاب‌های دیگری صورت می گرفت و باید به این سلیقه ها احترام گذاشت. البته برخی هم معتقد بودند که سبک فیلم “گناهکاران” آمریکایی است و آنها چنین فیلم هایی را در ایران نمی پسندند.
* آیا از ارگان و یا نهاد دولتی برای ساخت فیلم حمایت خواستید؟
فرامرز قریبیان:ما فیلمنامه را قبل از ساخت به بنیاد فارابی برای حمایت ارائه کردیم. آنها معتقد بودند که فیلمنامه “گناهکاران” آمریکایی است و باید ما آن را ایرانیزه کنیم. به همین دلیل در ساخت فیلم هیچ حمایتی از ما نکردند. پلیس هم هیچ حمایتی از ساخت فیلم نکرد. اما چون پروانه ساخت را گرفته بودیم من می خواستم با توجه به علاقه ای هم که به فیلمنامه داشتم، حتما آن را بسازم.
سام قریبیان: این فیلم تاکنون در چندین جشنواره خارجی به نمایش در آمده و حتی نامزد دریافت جایزه شده است. ما “گناهکاران” را در سانفرانسیسکو اکران کردیم. برای مخاطبان این کشور جالب بود که فیلمی در ژانر پلیسی از سینمای ایران می بینند. حتی فکر می کردند که این اولین فیلم پلیسی سینمای ایران است که ما تاکید کردیم اینگونه نیست بلکه اولین فیلم ایرانی در ژانر پلیسی است که در خارج از کشور نمایش داده شده است.
* در فیلمنامه “گناهکاران” شما فضایی از شرایط اجتماعی ایران با مشکلات و معضلاتی که دارد به تصویر کشیدید. در حالی که در تمام این سالها خارج از کشور مشغول تحصیل بودید. آیا با سینمای ایران آشنایی داشتید و یا فیلم های ایرانی را دنبال می کردید؟
سام قریبیان: دانشگاه یو سی ال ای هفته فیلم های ایرانی را در آمریکا برگزار می کند و من همیشه در این برنامه شرکت می کردم. این فیلم ها را دانشگاه انتخاب نمی کرد بلکه بیشتر فارابی و یا پخش‌کننده های ایرانی اقدام به نمایش آنها می کردند. اغلب فیلم هایی که من در این هفته از ایران می دیدم، بیشتر ایرانی هایی را به نمایش می کشید که با وضع بدی زندگی می‌کنند. اما همه ما می دانیم که در ایران طبقه شیک و یا طبقه خوب هم زندگی می کنند. چقدر خوب است در کنار نمایش صحنه‌هایی از مشکلات اجتماعی و اقتصادی، دیگر طبقه‌های جامعه ایرانی را هم به تصویر بکشیم.
* پس به این بهانه سراغ فیلمی رفتید که بیشتر به قشری می‌پردازد که از طبقه بالا جامعه است؟
سام قریبیان: نه این موضوع بهانه نشد بلکه دوست داشتم فیلمی بسازم که سر و شکل خوبی داشته باشد و این بخش ایران و فضای اجتماعی را هم نشان دهم. من می توانستم به طور نمونه شخصیت پسر معتادی را که در فیلم در گیشه سینما کار می کند خیلی بهم ریخته و حتی بسیار ژولیده نشان دهم اما برای همان شخصیت هم سر و شکل درستی تعریف کردیم.
* آقای قریبیان با تمام مشکلاتی که خودتان عنوان می کنید برای ساخت این فیلم سر راهتان بود و محدودیت هایی که این ژانر در سینمای ایران دارد، چطور تصمیم گرفتید فیلمی با موضوع پلیسی معمایی بسازید؟
فرامرز قریبیان: فیلمنامه “گناهکاران” را خیلی دوست داشتم و می دانستم از پس ژانر پلیسی برمی‌آیم؛ مثل خیلی از کارگردانانی که برای خود سبکی دارند و در همان مسیر کار خود را ادامه می دهند.
سالهای دور فیلم‌های پلیسی‌ای در ایران ساخته می‌شد که اتفاقا گیشه‌های خوبی هم داشتند. شاید هیچ کدام از آنها فیلم های مطرحی نشدند که در جشنواره های مختلف به نمایش در آیند اما فکر می کردم با گذشت زمان تغییری در ذائقه مخاطب ایجاد شده و یک فیلم در ژانر پلیسی می‌تواند مخاطبان را جذب کند.
البته که “گناهکاران” یک فیلم اجتماعی پلیسی است اما مخاطب این فیلم به لحاظ روایت باید درگیر شود و حتی نیاز به فکر کردن دارد. شاید حتی احتیاج به دو بار دیدن داشته باشد اما باز تاکید می کنم مخاطب ما هنوز ساده‌پسند است و عادت به دیدن فیلم هایی ندارند که رفت و برگشت زمانی دارد.
من شخصا فکر نمی کنم که دفتر پخش به لحاظ تبلیغات کوتاهی کرده باشد اما به هر حال آن پیش بینی‌ای که ما از تبلیغات داشتیم، اتفاق نیفتاد. من فیلم های دیگر را در زمان اکران دیدم که چه تبلیغاتی دارند.
* فکر می کنید ممیزی که به فیلم اعمال شده است، چقدر روی این استقبال تاثیر گذاشته است؟
فرامرز قریبیان: ما دچار دو سانسور شدیم. در ابتدا سازمان سینمایی پروانه ساخت را به ما داد و ما هم بر اساس همان فیلمنامه که ارائه کرده بودیم “گناهکاران” را ساختیم اما زمان دریافت پروانه نمایش، چندین مورد ممیزی عنوان کردند و مجبور شدیم آنها را اعمال کنیم. بعد از جشنواره هم دچار ممیزی نیروی انتظامی شدیم. آنها معتقد بودند که ما در این فیلم، پلیس را زیر سوال برده ایم. به عقیده من تمامی این موارد به فیلم لطمه زد.
* یعنی به لحاظ خط داستانی هم تغییراتی در فیلم ایجاد شد؟
فرامرز قریبیان: در تمام دنیا مردم وقتی با یک خلافکار و یا تبهکار روبرو می شوند، دوست دارند این فرد در هر شرایطی به سزای اعمال خود برسد. عمدتا در ژانر پلیسی نیز چنین اتفاقی می افتد و فرد به سزای عملش می رسد. در “گناهکاران” هم قرار بود همین اتفاق یبفتد اما پایان فیلم را سازمان سینمایی نپذیرفت و از ما خواست که که آن را تغییر دهیم. که به عقیده من بسیار لطمه زد. ما بر اساس ممیزی پلیس و نیروی انتظامی، یک پلان به انتهای فیلم اضافه کردیم و این نسخه فعلی نسبت به نسخه جشنواره متفاوت است.
باید پلیس به سازمان سینمایی نامه می داد که این فیلم از نظر ما مشکلی ندارد تا آنها نیز پروانه نمایش را ارائه می کردند. حتی معتقد بودند که ماباید دوباره پایان فیلم را فیلمبرداری کنیم. من زیر بار نرفتم و تاکید کردم که فقط حاضرم یک پلان اضافه کنم که البته این پلان را از قبل گرفته بودم.
قطعا چنین اتفاقاتی می تواند به فیلم صدمه بزند. اگر “گناهکاران” با همان پایان اولیه اکران می شد بیشتر با استقبال روبرو می شد و به نوعی تجاری‌تر بود.
* این نسخه‌ای که شما عنوان می‌کنید در ابتدا فیلمبرداری شده بود چه تغییری با نسخه‌ای که در جشنواره اکران شد، داشت؟
فرامرز قریبیان: شخصیت تبهکار در فیلم به سزای اعمال خود می‌رسید و کشته می‌شد که آنها معتقد بودند این موضوع انتقام شخصی است چراکه تدین (شخصیت قریبیان) در این فیلم وی را به قتل می رساند. اتفاقا وی قتل را به صورتی انجام می دهد که همه متوجه شوند کار او است. خیلی هم زیبا این صحنه گرفته شده بود.
شما قطعا فیلم “دی پارتت” را دیده اید. در آن فیلم پلیس بد و خوب داریم. در پایان همین فیلم هم پلیس خوب، دیگری را به قتل می رساند.
البته اجرای ما با آن فیلم فرق داشت. در “گناهکاران” وقتی روانگر (رامبد جوان) می رود داخل اتاق رئیس آگاهی و در روی تدین بسته می شود، در صحنه بعدی دستی را نمایش می دهیم که درب آپارتمان خود را باز می کند و فضای خانه هم تاریک است. او می رود به سمت یخچال، در را که باز می کند، نور روی صورت وی می افتد و دوربین در داخل یخچال قرار دارد که یکدفعه گوله ای به گلوی وی اصابت می کند. بسیار اجرای خوبی بود. خون بیرون می زند. کمی بعد وی می افتد زمین و می بینیم پشت سر وی تدین ایستاده است. می آید بالای سر وی و او جان می دهد و می میرد.
در تمام طول فیلم دیده ایم که تدین دستکش دستش است. اما در این پلان وی در یخچال را که می بندد یک پلان درشت از دست وی داریم که نشان می دهیم دستکش دستش نیست. وی اتفاقا روانگر را به قتل می رساند و عمدا نشان می دهد که من وی را کشته ام تا بعدا جوابگو باشد.
از نظر من اتفاقا این پایان بهتری بود چراکه یک تبهکار به سزای عمل خود می رسد. این پایان فعلی برای مخاطب سوال ایجاد می کند که چرا یک قاتل باید زنده بماند و هیچ کس سراغ وی نمی رود.
رامبد جوان و مدیر جلوه های ویژه فیلم، این صحنه را به خوبی درآورده بودند.
سام قریبیان: جالب است، جلوه های ویژه فیلم ما در جشواره فجر نامزد دریافت جایزه شد، برای سکانس که کلا از فیلم خارج شده بود!
پایان فیلم “سناتور” اگر خاطرتان باشد تقریبا همین اتفاق می افتد. به همین دلیل فیلم بسیار پرفروش بود.
*سینمای ایران در دهه 60 توانست در ژانر پلیسی آثار متعددی تولید کند که اتفاقا شما هم در خیلی از این آثار حضور داشتید. اما پس از آن سینما به مسیر دیگری رفت اما در این میان تلویزیون مجموعه‌ها و تله‌فیلم هایی را تولید کرد که بیشتر در ستایش پلیس بود و جنبه انتقادی نداشت. فکر نمی کنید همین موضوع و دوری مخاطب از سینمای پلیسی هم به فیلم شما ضربه زده است؟
فرامرز قریبیان: بله. شاید هم مخاطب فکر کند “گناهکاران” شبیه همان فیلم‌ها یا مجموعه هایی است که تلویزیون در این سالها ساخته است و گمان نمی کند که شاید با آنها تفاوت دارد. شاید هم با پیش‌داوری بیاید.
هر فیلمی که در ابتدا اکران میشود، برخی مخاطبان که علاقمند به سینما هستند و فیلم های سینمای ایران را دنبال می کنند، قطعا به دیدن آن می روند. اما از “گناهکاران” همان ابتدا هم مخاطبان استقبال نکردند. در همان روز اول کمتر از سه میلیون تومان فروخت. این اتفاق عجیبی است.
ما در دو فرهنگسرا فیلم را نمایش دادیم. تمامی مخاطبان در پایان تبریک گفتند و از کار راضی بودند. همین افراد از طریق تبلیغ دهان به دهان قطعا در فروش کمک خواهند کرد اما هنوز من خیلی استقبال خوبی نمی بینم.
* حالا شاید همین تبلیغ دهان به دهان در هفته سوم روی گیشه “گناهکاران” تاثیر بگذارد.
سام قریبیان: اما یک کم دیر است چراکه انتهای قرارداد اکران ما با ماه محرم است و در همان زمان به طور معمول مخاطب کمتر می شود.
فرامرز قریبیان: اما فکر می کردیم که از هفته دوم این اتفاق بیفتد. البته به تازگی سینما فرهنگ هم به سالن های نمایش‌دهنده فیلم اضافه شده است.
چون خیلی ها فکر می کردند که “گناهکاران” فیلم پرفروشی خواهد شد، فارابی در هفته اول سینما فرهنگ را در اختیار ما نگذاشت. آنها گمان می کردند شاید فروش این فیلم روی دیگر آثار در همان سالن تاثیر بگذارد و لطمه بزند؛ آثاری مثل “دربند” و “هیس”.
* به هر حال شما به عنوان فیلمنامه‌نویس با توجه به شرایط سینمای ایران این ریسک را کردید که به سمت سینمای پلیسی بروید. در ایران یا فیلم پلیسی ساخته نمی شود یا فیلمنامه های سفارشی دارند.
سام قریبیان: شاید یکی از دلایلی که من این متن را نوشتم این بود که فیلمنامه نویس حرفه ای نیستم. فیلمنامه های سفارشی که در این حوزه نوشته می شوند به راحتی تهیه کننده پیدا می‌کنند.
از طرف دیگر من بیشتر یک بیننده هستم تا یک فیلمنامه‌نویس به همین دلیل سعی کردم چیزی را بنویسم که خودم دوست داشتم روی پرده سینمای ایران ببینم.
سینمای ایران سینمای مریضی است چراکه ما در آن ژانر نداریم. یک فیلم کمدی ساخته می شود، سال بعد یا سالهای بعد از آن اگر آن فیلم کمدی در گیشه موفق باشد، 30 فیلم کمدی دیگر مدل آن ساخته میشود. در صورتی که در یک سینمای سالم فیلم کودک، اکشن، خانوادگی، ملودرام، پلیسی و… داریم. این موضوع انتخاب را برای مخاطب هم راحت‌تر می کند که متاسفانه ما در ایران این مساله را نداریم. ما امیدوار بودیم که با این فیلم بتوانیم قدمی در ژانر پلیسی برداریم تا تولیدات این نوع سینما نیز بیشتر شود.
به طور مثال پس از موفقیت فیلم اصغر فرهادی، می بینید که بیشتر فیلم هایی که ساخته می شود در همان حال و هوا است.
* پس شما با آگاهی از فضا و شرایط سینمای ایران به سمت ساخت چنین فیلم یا نگارش این فیلمنامه رفتید؟
سام قریبیان: همانطور که اشاره کردید من تقریبا شرایط سینمای ایران را می دانستم و حتی فکر نمی کردم که به “گناهکاران” مجوز ساخت بدهند.
فرامرز قریبیان: سام دو فیلمنامه “گناهکاران” و “قتل- سهامی خاص” را برای ساخت به من ارائه کرد که هر دو متن را دوست داشتم ولی “گناهکاران” پروانه ساخت گرفت.
زمانی که درگیر گرفتن مجوز نمایش فیلم بودم به سازمان سینمایی عنوان کردم که ما با توجه به پروانه ساختی که بر اساس فیلمنامه داده بودید فیلم را ساختیم حالا چرا باید برای مجوز نمایش با مشکل برخورد کنیم؟ آنها تاکید کردند که عده ای دیگر جدا از شورا پروانه ساخت برای مجوز نمایش فیلم را می بینند. این سیستم اشتباه است. من از همان موقع با این موضوع مشکل داشتم. حالا خوشحالم که این سیستم در حال تغییر است.
* “گناهکاران” کاملا با هزینه مستقل و شخصی ساخته شده است؟
فرامرز قریبیان: بله. بعد از گرفتن مجوز، برآورد کردم و متوجه شدم بودجه زیادی می خواهد چرا که هم بازیگران زیادی داشت و هم اینکه قرار بود سکانس هایی را در ترکیه فیلمبرداری کنیم.
در نتیجه با توجه به اینکه هزینه ای برای ساخت نداشتم، فیلمنامه بعدی را برای گرفتن مجوز اراده کردیم که اتفاقا نقشی هم برای من در آن فیلم وجود نداشت و اصرار هم نداشتم که حتما بازی کنم. آن فیلم بیشتر درباره جوانان بود و هزینه کمتری داشت. ارشاد فیلمنامه “قتل- سهامی خاص” را رد کرد. نمی دانم خوانده یا نخوانده متن پروانه نگرفت. به همین دلیل تصمیم گرفتم به سراغ ساخت “گناهکاران” بروم که خوشبختانه سرمایه را همسرم متقبل شد. ما زمانی که فیلم را برآورد کردیم دلار 1030 تومان بود ولی زمانی که تصمیم گرفتیم به ترکیه برویم دلار 1750 تومان بود. ما یک گروه 12 نفری را ترکیه بردیم و 11 روز هم کار را ادامه دادیم.
* آیا شما با تمام موانعی که برای ساخت “گناهکاران” مقابلتان بود، باز هم در همین ژانر کار خود را ادامه دهید و سراغ نوشتن فیلمنامه هایی از این دست می‌روید؟ البته این خیلی خوب است که یک فیلمنامه نویس فضای کاری خود را مشخص کند.
سام قریبیان: من یک فیلمنامه دیگر هم دارم که در فضای طنز و کمدی است. فکر می‌کنم اگر بخواهم آن را بسازیم حتما باید بازنویسی شود. متن پایه خوبی هم دارد اما من حتی بلد نیستم لطیفه تعریف کنم و به عقیده من نیاز به شخصی دارد که در نوشتن چنین متن هایی طنازی کند.
اما به هر حال من خودم به سینمای پلیسی علاقمندم و فیلم هایی از این دست را بسیار می‌بینم به همین دلیل اشرافم به ژانر پلیسی و معمایی بیشتر است. کتابهای زیادی هم در این ارتباط خواندم.
ادامه دارد …
