ایرانگرد نیوز پایگاه خبری تحلیلی ایرانگرد نیوز
وی که پیش از این نمایشنامه “آ سید کاظم” به قلم زنده‌یاد استادمحمد را کارگردانی کرده است، ادامه داد: اولین متنی که قبل از انقلاب به شهرستان ها رسید متن “آسید کاظم” بود که فکر می کنم به دلیل غنای آن در همه شهرستان ها اجرا شده است. خود من هم آن را در مشهد اجرا کردم.
این کارگردان تئاتر افزود: این نمایشنامه یکی از آثار درخشان و ماندنی تئاتر کشور ماست و من فکر نمی کنم هیچ کدام از آثار استاد محمد به لحاظ شیوایی کلام و نثر به پای این یکی برسد چراکه یک نمایش ایرانی خالص و بی غل و غش است. اگر فرض را بر این بگذاریم که هر نمایشی زمان و مکان خاصی دارد و همین باعث می شود که بعد از مدتی تاریخ مصرف پیدا کند؛ اما نمایشنامه “آ سید کاظم” با وجود اینکه زمان و اقلیم جغرافیایی خاصی دارد، در تاریخ ماندگار است.
صابری نمایشنامه استاد محمد را نمایانگر فرهنگی دانست که اگرچه دوره آن گذشته اما ماهیت کلی این اثر همواره ماندنی است و افزود: این نمایش هویت دارد و از بیان منحصر به فردی برخوردار است و همین ها باعث می شود که هیچ گاه تاریخ مصرف نداشته باشد.
این نویسنده و کارگردان تئاتر با اشاره به سفرهایی که در داوری جشنواره ها با استاد محمد داشته است درباره ویژگی های شخصیتی او گفت: استاد محمد نویسنده عاشقی بود، با اینکه مدتی به آمریکا رفته بود اما روح ایرانی همواره در او وجود داشت.
کارگردان “شنا در آتش” درباره اینکه چرا دیگر نمایشنامه‌نویسان ما نمایش هایی با مولفه های ایرانی نمی نویسند یا کمتر می نویسند؟ بیان کرد: تاریخ تئاتر در ایران پیشینه آنچنانی ندارد. اگر در این صد سال ادبیات نمایشی را در ایران ورق بزنید آثار نمایشی قدرتمندی را نمی بینید جز چند اثر ملی و آثاری که برای تعزیه نوشته شده است. ادبیات نمایشی ما با خلق آثاری با حال و هوای ایرانی با نویسندگی بهرام بیضایی و علی نصیریان شروع می شود و جان می گیرد و بعد به نویسندگان بعدی می‌رسد. اما اینکه چرا این ادبیات متوقف شد و ادامه پیدا نکرد یک دلیلش اینترنت و ماهواره ها هستند که ادبیات ما را به بیراهه برد. جوانان تئاتری از ساعدی تنها نامش را می شناسند و از آثار او چیزی نمی دانند و نمی خوانند؛ با اینکه غلامحسین ساعدی یکی از بهترین درام‌نویسان کشور بود.
کارگردان “تراژدی تردید” در پایان با بیان اینکه آنچه که اکنون در سالن های تئاتر دیده می شود تئاتر مدرن است، خاطرنشان کرد: البته دلیل دیگر کمتر شدن نمایش های ایرانی شرایطی بود که کشور را به سمت اجرای تئاترهای مدرن، اقتباسی و غیر ایرانی سوق داد و این میان تنها عده ای با این شرایط کنار آمدند به طور مثال اگر هادی مرزبان نمایشنامه های رادی را اجرا نمی کرد این آثار در غربت باقی می ماندند. کارگردان های پیشکسوتی همچون حمید سمندریان هم علاقه ای به اجرای کارهای ایرانی نداشتند و این هم باعث شد که نمایشنامه های ایرانی مهجور بماند و ما را به تدریج از نمایشنامه های ایرانی دور کرد. البته منظور نمایش هایی است که در آنها هویت و فرهنگ ایرانی نمود بیشتری دارد.
