ایرانگرد نیوز پایگاه خبری تحلیلی ایرانگرد نیوز
این مستند با نتیجه انتخابات و اینکه دولت یازدهم به حجت الاسلام حسن روحانی سپرده شد به پایان می‌رسد.
سینمای مستند اگرچه به نسبت سینمای داستانی کمتر مورد اقبال و یا حمایت های سازمان یافته واقع شده است و حتی از مخاطب کمتری هم برخوردار است اما مستندهای زیادی هم بوده‌اند که توانسته اند برخلاف جهت آب شنا کرده و مخاطب خود را به تماشای خود بنشانند بنابراین شاید اگر مستندسازان موضوعات فیلم های خود را دغدغه اصلی مردم یک جامعه قرار دهند می توان انتظار داشت که مردم از دیدن فیلمی که حرف آنها را می زند استقبال کنند.
در نشستی که در خبرگزاری مهر برگزار شد عوامل فیلم مستند “انتهای خیابان پاستور” از جمله محسن خان جهانی کارگردان، جعفر محمدی تهیه کننده و عرفان نظیفی تدوینگر در خبرگزاری حاضر شدند و بعد از نمایش فیلم خود در این باره گفتگو کردند.
در این نشست عوامل خواستار حمایت های بیشتری از ساخت مستندهای سیاسی اجتماعی شدند؛ مستندهایی که قرار است تاریخ یک ملت را به تصویر بکشد و باید سالها جاودان بماند. آنها ثبت وقایع و نمایش برهه ای از تاریخ را یکی از اصلی ترین اهداف ساخت “انتهای خیابان پاستور” دانستند و بر فراهم شدن فضایی که بتوان بستری را برای این منظور فراهم کند تاکید کردند.
همچنین جعفر محمدی در ابتدای این نشست برای نشان دادن اهمیت ثبت وقایع از حاضران پرسید چه کسی رجبعلی طاهری را می شناسد و بعد او را به عنوان یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری در سال 72 معرفی کرد. محمدی در ادامه وجود مستندهای سیاسی را برای شناخت و آگاهی به تاریخی که در آن زندگی می کنیم و همچنین اطلاع آیندگان از تاریخ گذشته ضروری دانست.
تدوینگر این فیلم هم از سخت بودن انتخاب راش‌های نهایی از میان بیش از 200 ساعت فیلم سخن گفت و بیان کرد سختی کار تا جایی بود که گاهی می خواستم همکاری با خان جهانی را بهم بزنم. همچنین در این جلسه خان جهانی از ساخت فیلم تیم ملی فوتبال ایران خبر داد.
با ما و این مطلب همراه شوید:
*ابتدا می خواهم هدف شما را از ساخت “انتهای خیابان پاستور” بدانم با توجه به اینکه “صندلی 257” را هم با همین مضمون؛ یعنی مساله انتخابات ساخته بودید؟ و اینکه اصلا چطور ایده ساخت این مستند دو نفری شد یعنی تصمیم گرفتید با آقای جعفر محمدی همکاری کنید؟
خان جهانی: ساخت این فیلم از نرفتن یک شخص به استخر شروع شد. من در روزهای هفتم و یا هشتم خرداد جعفر محمدی را نمی شناختم. دوستی داشتم که قرار بود او را ببینم. این دوست در یک روز مشخص با جعفر محمدی به جای اینکه به استخر بروند تصمیم می گیرند پیش من بیایند و من از آنجا با جعفر محمدی مدیر سایت عصر ایران آشنا شدم.
در آنجا ما با هم صحبت‌های زیادی از ورزش، اجتماع، سیاست و … کردیم و بعد تصمیم گرفتیم با هم فیلم بسازیم. خود او برای ساخت این فیلم خیلی اصرار داشت حتی تماس های ابتدایی از جانب او بود و من می خواستم ببینم واقعا پای حرف خود می ایستد یا نه که بعدا دیدم در تمام مراحل کار حضور دارد و تا لحظه آخر هم که باهم بودیم کار به شکل خوبی جلو رفت.
اگر محمدی نبود این فیلم اصلا ساخته نمی شد. محمدی زمانی در انجمن سینمای جوان کار کرده، الان هم مدیر سایت عصر ایران است و به خاطر ارتباطات گسترده ای که دارد توانست کمک‌کننده باشد. اگر من حدود 10 میلیارد تومان هم پول داشتم باز هم نمی توانستم “انتهای خیابان پاستور” را بسازم اما به خاطر شرایط کاری و ارتباطی جعفر محمدی ما توانستیم با هر کاندیدا در زمان انتخابات ریاست جمهوری به سفر برویم و تصاویر زیادی از این سفرها داشته باشیم.
*و چه شد که به سراغ ساخت این فیلم رفتید؟ چون احتمالا شما نمی خواسته اید که تنها کلیپی از انتخابات 92 ارایه کنید و با توجه به اینکه پیش از این ما “صندلی 257” را هم از شما دیده بودیم. فکر می کنم این فیلم بیش از حد به ثبت وقایع انتخاباتی منحصر شده است.
خان جهانی: هدف ما همانطور که محمدی هم معتقد است، ارائه پکیجی بود که از این انتخابات برای سالهای بعد به یادگار بماند و روند انتخابات را توضیح دهد شما از واژه کلیپ استفاده کردید، ای کاش ما همان کلیپ را از سال 88 و دوره های قبلی انتخابات نگه می داشتیم. ممکن است راش های زیادی وجودی داشته باشد اما اگر در اینترنت سرچ کنید به سختی یک پلان از تبلیغات و انتخابات ریاست جمهوری سالهای پیش پیدا می کنید. این اتفاقات وجود ندارد. از طرف دیگر انتخابات سال 92 به نظر من از همه انتخابات برگزار شده در این سالها مهمتر بود. نمی توان گفت این فیلم یک کلیپ است، ما تمام اتفاقات انتخابات یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری را از روز اول تا آخر ضبط کردیم و با همه کاندیداها به شهرهای مختلف رفتیم. روندی که در این فیلم وجود داشت شرح مناسبی از انتخابات بود.
محمدی: من هدف از ساخت این فیلم را با بیان یک اسم عنوان می کنم. آیا شما رجبعلی طاهری را می شناسید؟ طاهری در سال 72 به همراه جاسبی، توکلی و هاشمی رفسنجانی کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شده بود اما چرا کسی او را نمی شناسد چون آن زمان خان‌جهانی نامی وجود نداشت که اتفاق بزرگی چون انتخابات را ثبت کند. حتی ما یک مستند نیم ساعته که بتوانیم به وسیله آن اتفاقات آن زمان را مرور کنیم نداریم. بنابراین یکی از مهمترین اهداف ما برای ساخت “انتهای خیابان پاستور” ثبت دورانی از تاریخ کشورمان بود. دوره ای که دیگر تکرار نخواهد شد و باید برای جاودانگی اش آن را برای آیندگان ثبت می کردیم.
شبی که روحانی رای آورد مردم جشن گرفتند و نوعی شادی عمومی در شهرها برگزار شد. من دختری به اسم مبینا دارم آن شب او را به بیرون بردم و به او گفتم امشب جزیی از تاریخ کشورت است و من می خواهم که تو این صحنه ها را ببینی و حالا می خواهم بگویم آیا مبیناهای نسل های آینده حق ندارند این صحنه ها را ببینند؟ ما این فیلم را برای مبیناهای بعدی ساختیم. در عین حالی که فکر می کنم اگر این فیلم را دو ماه دیگر هم مرور کنیم باز هم سودمند است.
*به نظر من این فیلم بسیار به “صندلی 257” شبیه بود با این تفاوت که خود من فیلم “صندلی 257” را بیشتر دوست داشتم و بکرتر از “انتهای خیابان پاستور” بود.
محمدی: من هم فیلم “صندلی 257” را خیلی دوست داشتم. این فیلم درباره انتخابات مجلس در شهرستان ماه‌نشان با نمایش چند کاندیدای گمنام ساخته شد اما در فیلم “انتهای خیابان پاستور” ما به سراغ 8 نامزد انتخابات ریاست جمهوری رفتیم و باید با احتیاط بیشتری قدم بر می داشتیم به قول حداد عادل که در سکانسی از همین فیلم می گوید وقتی آبادگران پیروز شدند انگار ما از آوار بیرون آمدیم.
من هم هنوز فکر می کنیم خیلی از فضاها رویا و فتوشاپ است. فضایی که هم اکنون و در این چند وقت پیش آمده است. در آن زمان ما هنوز زیر بار فشارها و سختی ها بودیم و به راحتی نمی‌توانستیم هر تصویری که علاقه داریم ثبت و تبدیل به فیلم کنیم.
*یکی از جذابیت هایی که در فیلم دیده می شود این است که فیلمساز به میان همین مردم کوچه و بازار رفته است و تصاویر و گفتگوهایی عینی و واقعی از آنچه مردم در دل دارند، نمایش داده است. مصاحبه هایی که اگرچه به روند فرم و محتوای فیلم کمک کرده اما تنها به همین مردم عوام منحصر شده است.
خان جهانی: اگر خاطرتان باشد در جلسه ای که این فیلم در سینماتک خانه هنرمندان نمایش داده شد، صادق زیباکلام انتقاد کرد که چرا شما دو روز آخر انتخابات را که نظر خیلی از تحریمی ها عوض می شود و تصمیم به رای می گیرند، نشان ندادید. این انتقاد و همچنین سوال شما جوابش این است که تا قبل از این دو روز ما شور و شوق انتخاباتی زیادی نداشتیم و یا مردم هنوز نمی‌دانستند که به چه کسی باید رای دهند. برای همین سر و کار ما بیشتر با عامه مردم بود و مصاحبه ها بیشتر با آنها انجام شد. تحصیلکرده‌ها و عده ای که انتخابات را تحریم کرده بودند کمتر حضور داشتند. بعد از آن چند روز آخر هم که نظرها برگشت و تحریمی ها تصمیم به رای دادن گرفتند، مجبور شدیم مصاحبه ها را تعطیل کنیم و بیشتر با نامزدهای انتخاباتی سفر کردیم تا بتوانیم اتفاقات مهم را ثبت کنیم والا در این مصاحبه ها قصد تمسخر کسی یا دیدگاهی را نداشتیم.
*این ایده به نظر من جذاب بود اما فکر می کنم تا حد زیادی تکرار مسیر “صندلی 257” بود.
محمدی: ما در انتخابات با دو طرف انتخاب‌کننده و انتخاب‌شونده و کنش و واکنش هایی که این دو طرف انجام می دهند مواجه هستیم. اگر خان جهانی در “صندلی 257” واکنش های مردم را گرفته است دلیل نمی شود که در فیلم بعدی این واکنش ها را سانسور کند یا اگر در آن وعده های نامزدها را نشان داده نمی تواند در “انتهای خیابان پاستور” حذفشان کند.
خان جهانی: بیشترین حمله ای که همکاران خودم به من دارند این است که “انتهای خیابان پاستور” به “صندلی 257” شبیه است. موضوع این دو فیلم یکی است اما ارتباطی با هم ندارند.
*بهر حال این دو فیلم شباهت بسیار نزدیکی با هم دارند و مخاطب به سختی می تواند بین آنها تمایز قایل شود. مثلا یکی از نقاط قوت این فیلم تدوین آن بود و من فکر می کنم تدوین “انتهای خیابان پاستور” از کیفیت و التزام بیشتری نسبت به همان “صندلی 257” برخوردار بود. این چندمین همکاری شما با عرفان نظیفی تدوینگر کار است؟
خان جهانی: تدوین این فیلم کار مشترک ما و برای اولین بار بود. البته من نمی خواستم خودم هم در تدوین حضور داشته باشم اما چون بسیاری از نگاه تدوینی ام در فیلم ها تعریف می کردند، تصمیم گرفتم تدوین این فیلم را هم بر عهده داشته باشم. البته باید این را هم بگویم که طی بررسی هایی که داشتیم قرار شده حدود 10 دقیقه از فیلم را کم کنیم.
*کوتاه کردن یک فیلم به این میزان شهامت زیادی می خواهد!
خان جهانی: با توجه به جلساتی که فیلم تاکنون در آنها نمایش داده شده است فکر می کنم می شود چند دقیقه از این فیلم را کوتاه کرد چون صحبت هایی شد که فیلم امسال به عنوان افتتاحیه جشنواره سینما حقیقت نمایش داده شود، بنابراین می خواهم ایرادات احتمالی فیلم را برطرف کنم.
*آقای نظیفی درباره تدوین فیلم توضیح دهید اینکه چگونه به این پروژه پیوستید و کار چگونه به انجام رسید؟
عرفان نظیفی: من تا قبل از اینکه با محسن خان جهانی آشنا شوم به کار تدوین فیلم های داستانی مشغول بودم با این حال خیلی دوست داشتم که یک کار حرفه ای در حوزه مستند انجام دهم. خدا لطف کرد و من از طرف یکی از دوستان به خان جهانی معرفی شدم. کار به فوریت بالایی نیاز داشت و من در پروسه تدوین کمی اذیت شدم. ابتدا که این کار به من پیشنهاد شد فکر می کردم که قطعا تدوین مستند از داستانی آسانتر است حتی زمانی که خان جهانی فیلم “صندلی 257” خود را به من نشان داد، احساس کردم ساخت مستند کاری ندارد اما وقتی راش های این فیلم را به من نشان دادند واقعا نمی دانستم از درون آنها چه می شود در بیاورم و حتی می خواستم این همکاری را به هم بزنم و یا از طریق واسطه جواب رد بدهم. باور نمی کنید اگر بگویم زمانی که راش ها را می دیدم سرگیجه می گرفتم، هنگ کرده بودم و فکر نمی کردم از این همه تصاویر بتوان سوژه های مورد نظر را بیرون کشید.
*و بعد چگونه این مساله حل شد؟
نظیفی: خان جهانی فیلم های خود را به من نشان داد و توضیح می داد که چه باید بکنم.
خان جهانی: ما یک روز با هم نشستیم و چند ساعت فیلم دیدیم. من “صندلی 257” را به او نشان دادم و گفتم که چه می خواهم. همچنین سکانس اول این فیلم را که مربوط به محمد غرضی می‌شود به او نشان دادم و گفتم این خط فکری من است بقیه نامزدها هم باید به همین شکل ادامه پیدا کند.
*حدودا چند ساعت فبلم گرفته بودید؟
نظیفی: ما حدودا 2 ترابایت راش داشتیم که بیشتر از 200 ساعت فیلم می شد. من شاید از هر 10 دقیقه فیلم چیزی حدود 5 ثانیه فیلم مفید در می آوردم و الان خوشحالم که به این شکل با خان‌جهانی همکاری کردم.
* آقای محمدی شما در این تدوین ها دخالت نمی کردید؟ آیا جهت‌گیری های رسانه ای خود را حذف کرده بودید؟
خان جهانی: محمدی در حوزه تدوین واقعا هیچ دخالتی نداشت.
محمدی: من نگاه رسانه ای خود را به عنوان اطلاعات خامی که داشتم به کار بردم البته سعی می کردم در این فیلم موقتا از فضای رسانه ای استعفا دهم.
*البته نمی شود دید رسانه ای را از شخصیت خود منفک کرد.
محمدی: بله نمی شود. البته فیلمسازی و کار در فضای رسانه همانند هم هستند هر دو به نوعی روایتگری هستند. البته من قبل از اینکه وارد روزنامه نگاری شوم عضو انجمن سینمای جوان بودم و در زمان ساخت این فیلم هم سعی کردم به همان فضا برگردم.
این اولین فیلم بلند سیاسی در تاریخ ما بود که ساخته شد و معتقدم همانطور که خان جهانی می گوید که اگر من نبودم این فیلم ساخته نمی شد من هم متقابلا می گویم اگر خودش نبود این فیلم خلق نمی شد.
* فکر می کنم این فیلم می تواند پاسخی به “صندلی 257” باشد. در انتهای آن فیلم این شبهه مطرح شد که آیا در انتخابات تقلب شده است و من فکر می کنم نگاهی که “انتهای خیابان پاستور” دارد و نتیجه‌ای که با آن تمام می‌شود جواب آن سوال در “صندلی 257” است. همچنین باید گفت حتی همین ثبت وقایع هم قابل توجه است. این وقایع برای ما که در این زمان هستیم عادی است اما در آینده بسیار منحصر به فرد خواهد بود.
خان جهانی: بله من هم موافقم. به نظر من دیدن پلان های فیلم “انتهای خیابان پاستور” 30 سال دیگر بسیار جذاب تر خواهد بود همچنان که تصاویر گذشته نوستالوژی بسیار عجیبی برای ما دارد. چرا ما فکر می کنیم که یک فیلم حتما باید آرتیسی ساخته شود؟ درست است که “صندلی 257” کاملا آرت و هنر بود اما من در این فیلم هم هر سکانسی که دلم خواست به صورت هنری آوردم مثلا 10 دقیقه ابتدایی فیلم کاملا هنری ساخته شد و بعد از آن تبدیل به گزارشی شد از تمام تحولاتی که اتفاق افتاده است.
نیازی هم نیست که مستند همیشه به صورت آرت و هنری بیان شود بلکه می تواند یک مستند گزارش گونه باشد به طور مثال “فارنهایت” مایکال مور در 99 درصد موارد از تصاویر آرشیوی بهره گرفته بود. این فیلم هم مستندات خوبی را از این طریق بدست داده است. اگر یک دانشجو بخواهد درباره انتخابات تحقیق کند شاید ماهها وقت نیاز داشته باشد تا تواند مستندات تحقیق خود را به دست بیاورد اما با دیدن “انتهای خیابان پاستور” تمام زوایای این انتخابات برایش روشن می شود. فیلم ما خط داستانی هم داشت. فیلم داستان هشت نفر را بیان می کند که هر روز صبح از خواب بیدار می شوند و برای یک مبارزه به شهرهای مختلف می روند و با یکدیگر به رقابت می پردازند و بعد از انتخابات هم شما می بینید که این افراد با یکدیگر کاملا دوست هستند.
*هدف خود را از ساخت فیلم چگونه به نامزدها بیان کرده بودید؟ آیا آنها می دانستند که شما مستندساز هستید؟
خان جهانی: خیر نمی دانستند وگرنه مرا به میان تیم های خود راه نمی دادند حتی در بعضی از زمان ها وقتی این نامزدهای انتخاباتی کنار یکدیگر جمع می شدند نگاه ابهام آمیزی به من داشتند چون هر روز با یکی از آنها بودم و مرا در میان عوامل تیم خود دیده بودند. ( می خندد) شاید حتی فکر می کردند که من یک جاسوس چندجانبه هستم.
*به راحتی می توانستید با آنها به سفر بروید؟
خان جهانی: بعضی از نامزدها مثل آقای حسن روحانی همکاری بسیار خوبی با ما داشتند اما بعضی هم برای فیلم و تصویر و دوربین کمی ما را اذیت می کردند.
*فکر می کنم اگر در میان فکت هایی که در فیلم خود آوردید نظرسنجی ها را هم اضافه می کردید می توانست نمایش تدریجی تغییر آرا و افکار مردم در حین انتخابات را نشان دهد مخصوصا زمانیکه صحنه هایی از مناظره ها را نشان می دهید.
محمدی: ببینید در این فیلم ما اتفاقات زیادی را نمایش دادیم، زحمت و تلاش نامزدها برای پیروزی در انتخابات، گفته های مردم، شمارش آرا و … با این حال انتخاباتی که پشت سر گذاشتیم هزاران اتفاق و فکت داشت، همین نظرسنجی هایی که شما می گویید می تواند به تنهایی دستمایه یک فیلم باشد. اینکه نظرسنجی ها دائم تغییر می کردند و یا مردم با محافظه کاری درباره نظر قطعی خود سخن می گویند یا حتی ائتلاف اصلاح طلبان و خیلی موارد دیگر… اگر ما می خواستیم همه این اتفاقات را در مستند خود وارد کنیم باید یک سریال 90 قسمتی می ساختیم.
ما مجبور شدیم از دو راهبرد استفاده کنیم یکی اینکه اتفاقات را کدگذاری کنیم و دوم اینکه آنها را اولویت بندی کنیم یا به اصطلاح اهم و فی الاهم کنیم. مثلا ماجرای رد صلاحیت ها با نمایش چند تیتر در روزنامه ها بیان شد یا تردیدها و عدم شناخت مردم نسبت به نامزدها با مصاحبه ها و گفتگو با مردم نمایش داده شد مردمی که می گفتند به امام زمان (عج) یا خودشان رای می دهند و بعد فکت هایی آوردیم که چطور به تدریج نظر جامعه تغییر کرد و بر رای دادن تاکید شد. آخرین فکت تصویری در این مورد سخنی از زیباکلام بود که بیان کرد چاره دیگری جز رای دادن نداریم. در نهایت فکر می کنم چنین فیلم هایی که تاریخ را به تصویر می کشند مثل قالی کرمان هستند و هر چقدر پا بخورند ارزش آنها بیشتر می شود.
*البته برای خود ما که در دل کار خبر و رسانه بودیم این مستند بسیار جذاب بود چون ما در زمان انتخابات کمتر می توانستیم از نگاههای چپ و راست مستقل شویم. فکر می کنم این فیلم حتی برای قشر رسانه‌ای هم جذاب است و نیازی نیست که حتما زمان زیادی از آن بگذرد.
محمدی: بله بعضی از صحنه های این فیلم برای خود من هم هنوز تکان دهنده است. مثلا در سکانسی که یک خانم به حسن روحانی می گوید “سر برادرم از گرانی به سینه چسبیده است، در این هشت سال سگ زندگی کرد من زندگی نکردم” من هنوز وقتی این صحنه را می بینم چشمم پر از اشک می شود و دلم می لرزد. می خواهم بگویم خود من وقتی این فیلم را مرور می کنم این صحنه ها برایم هنوز زنده است یا مسائل دیگری که در این فیلم از زبان مردم مطرح می شود تلنگرهایی هستند از طرف جامعه به ما که قدر شرایط امروز خود را بدانیم. مهم نیست که ما به چه کسی رای دادیم اما فضای جدیدی را که امروز به وجود آمده است باید قدر دانست.
*چه می توان کرد که به بسترسازی برای و حمایت از ساخت چنین مستندهایی در ایران منجر شود؟
خان جهانی: ببینید همه ما دیدیم که در مسئله خانه سینما همدلی عجیبی بین دوستان رسانه و هنرمندان به وجود آمد و اینها بدون اینکه بخواهند با یکدیگر هماهنگی کنند می دانستند که چطور باید با هم همراه شوند. شما تاکنون چند مستند مستند سیاسی اجتماعی در جشنواره ها دیده اید؟ من به عنوان کسی که در سینمای مستند کار می کند می دانم که اگر نگویم هیچ اما کمتر فیلمی در این حوزه ساخته می شود و فکر می کنم که این ضرورت احساس می شود که حمایت بیشتری از ساخت چنین مستندهایی صورت بگیرد. حتی اگر انتقادات زیادی به لحاظ کیفی به مستندهای سیاسی اجتماعی وارد باشد.
من آسیب هایی که به فیلمم وارد است را برطرف خواهم کرد با این حال این اولین فیلم من نیست که در این حوزه ساخته شده است. بعض از دوستان فکر می کنند که اینها شانسی بوده است. من فیلم های مستند زیادی داشته ام و نام و سابقه آنها موجود است. در نهایت فکر می کنم با حمایت های بیشتر از سینمای مستند به خصوص در ژانر سیاسی می توان فیلم های بهتری در این حوزه ساخت. خود من زمانی می خواستم فیلم آقای سخنگو را درباره آصفی سخنگوی وزارت امور خارجه بسازم البته خوب شد که در آن زمان این فیلم را نساختم چون پختگی و مهارت کنونی را نداشتم و شرایط هم در آن زمان مهیا نبود.
محمدی: من هم می خواهم به عنوان سخن آخر بگویم که بهتر است از چنین حرکت هایی حمایت بیشتری شود. “انتهای خیابان پاستور” جزو اولین گام هایی است که در سینمای مستند سیاسی اجتماعی ساخته می شود و اگر رسانه ها می خواهند این فضا در سینما گسترش پیدا کند به گونه ای پیش بروند که این راه برای بقیه هم باز شود تا دیگر شما به عنوان یک خبرنگار نپرسید که چگونه جرات کردید و این فیلم را ساختید. ساخت این فیلم ها هم باید مثل هر موضوع و سوژه دیگری طبیعی و عادی باشد.
*با شرایط کنونی که در حوزه ساخت مستند وجود دارد این سوال هم برای من به وجود آمد که اصلا شما چطور جرات کردید چنین فیلمی بسازید؟
خان‌جهانی: در ساخت این مستند شانس هم با ما همراه شد. من کار کردن در حرفه های پردردسر را دوست دارم حتی بعد از همکاری با محمدی حس کردم که او هم همین گونه است. اصلا ما دوست داریم که شب با استامینوفن و کدئین به خواب رویم. فیلم های قبلی من مثل “ارتفاع 437” و “کلاه شیشه ای” هم در زمره همین فیلم های چالش انگیز و پردردسر محسوب می شود.
*فیلم بعدی شما چه خواهد بود؟
خان جهانی: من در همین نشست ایده فیلم جدید خود را پیدا کردم من فیلم دیگر خود را درباره رجبعلی طاهری که عکسش را دیدیم خواهم ساخت. خبرگزاری مهر امروز باعث شد که من فیلم دیگر خود را از همین جا کلید بزنم. همچنین در جلسه‌ای که چندی پیش با مسئولان ورزشی داشتیم قرار شد فیلم مخصوص تیم فوتبال ایران را بسازم.
گفتگو از عطیه موذن، اسماعیل سلطنت‌پور، هادی شریفی
