ایرانگرد نیوز پایگاه خبری تحلیلی ایرانگرد نیوز
در ابتدای این جلسه که با تاخیر آغاز شد، باران کوثری با اشاره به اجرای ناتمام این نمایش در سال گذشته گفت: پارسال بعد از 10 اجرا به خاطر ممنوع الکار بودن من این نمایش متوقف شد و گروه نیز لطف کردند و به خاطر من حاضر نشدند با بازیگر دیگری کار را ادامه دهند. بنابراین عذاب وجدان تعطیل شدن کار با من بود. همه ما به دنبال فرصتی برای اجرای دوباره نمایش بودیم و من نیز خوشحالم که اولین کاری که بعد از ممنوع الکاری ام شروع کردم اجرای دوباره “روایت های ناتمام یک فصل معلق” بود.
سیدی درباره تغییراتی که نمایش نسبت به اجرای قبلی که در کافه تریای تئاترشهر بوده است، توضیح داد: این نمایشنامه در فضای یک کافه روایت می شد بنابراین ابتدا تصمیم گرفتم که در فضای کافه تریای سالن اصلی آن را اجرا کنم اما در واقع این نمایشنامه برای اجرای محیطی نوشته نشده و می تواند در هر سالنی روی صحنه برود. زمانی که قرار شد در سالن حافظ کار را دوباره اجرا کنم به دنبال فضاسازی و ساخت دکور رفتم و همه چیز در نهایت به یک اجرای کامل صحنه‌ای تبدیل شد.
وی درباره حضور در تالار حافظ گفت: من برای اولین بار است که با سالن حافظ کار می کنم. اولین بار هم که درخواستم را ارائه دادم مورد پذیرش قرار گرفت. بر خلاف نظری که وجود دارد، تا به حال برخورد غیرحرفه‌ای از مسئولان تالار ندیده ام و مدیر تالار حافظ نیز تا امروز همکاری زیادی با ما کرده است. در اجرای این نمایش باید از سیامک احصایی هم تشکر ویژه ای بکنم چون او از سهم خودش گذشت تا ما بتوانیم در این سالن همزمان اجرا برویم.
بازیگر سریال “مهرآباد” درباره مضمون اثر و تغییراتی که نمایش نسبت به اجرای قبلی کرده است، گفت: 99 درصد متن نمایشنامه شبیه اجرای قبلی است و فقط تغییرات اندکی در نقش بازیگران به خاطر بداهه پردازی هایشان داده شده است. اتفاقاتی که در این نمایش می افتد از فرهنگ خود ما گرفته شده است. نگاه هجوی که به وقایع در این اثر وجود دارد نشات گرفته از فرهنگ خود ما است. متاسفانه معلوم نیست دارد چه بلایی سر ما می آید که نسبت به همه وقایع آنقدر بی تفاوت شده ایم. در خیابان مردم با تخمه و پفک به تماشای یک صحنه اعدام می نشینند و برایشان این، یک اتفاق عادی است.
سیدی با اشاره به اولین تجربه کارگردانی اش در تئاتر گفت: من قبل از اینکه فیلم” آفریقا” را بسازم تجربیاتی درساخت فیلم کوتاه داشتم اما نمایش “روایتهای ناتمام یک فصل معلق” اولین تجربه من در تئاتر در مقام یک کارگردان است. همه تلاشم را کردم که ابتدا بتوانم به درستی یک داستان را از اول تا آخر تعریف کنم.
وی درباره تفاوتهای کار در سینما و تئاتر گفت: سینما و تئاتر دو هنر کاملا متفاوت از یکدیگر هستند هر کدام زیبایی های خود را دارند. حسن تئاتر این است که به هنرمندان اجازه تغییر و روتوش در کار را نمی دهد اتفاقی که در سینما روی نمی‌دهد. اما متاسفانه تئاتر بعد از هر اجرا می‌میرد و تمام می شود بالعکس سینما همیشه هست و ادامه دارد.
آزاده صمدی درباره اجرا مجدد این نمایش گفت: بعد از تعطیل شدن کار و در طول یک سال گذشته من شخصا زیاد به اجرا فکر نکردم. این نکته مد نظرم بود که ما 10 اجرا رفته ایم و کار تمام شده است و اگر قرار باشد دوباره کار شروع شود آن وقت به آن فکر می کنم. برای من اجرای مجدد نمایش چالش جذابی بود.
نوید محمدزاده در این باره گفت: پارتنر من در اجرای مجدد عوض شده است قبلا با امیر جدیدی همبازی بودم اما الان بازیگر مقابلم مهدی صباغی است بنابراین نوع بازی ام هم تفاوتهایی با اجرای قبلی دارد. اما معتقدم در اجرای جدید ما پخته‌تر شده ایم.
باران کوثری نیز متذکر شد: ما در این 3-4 سال اخیر یاد گرفتیم اگر حقمان را هم به ما می دهند ذوق زده بشویم. ما هم خیلی هیجان زده شدیم از اجرای دوباره کار. نمی توانم بگویم در طول این یک سال به نقشم فکر کردم چون حاشیه ها بسیار پررنگ تر از متن بودند اما مثل یک اجرای تازه ما تمرین ها را از ابتدا آغاز کردیم.
علی سرابی که در اجرای مجدد نمایش جایگزین هوتن شکیبا شده است درباره همکاری با سیدی گفت: من و هومن سیدی در یک کار مشترک با یکدیگر همکار بودیم و او همانجا به من پیشنهاد همکاری داد و من هم پذیرفتم حتی در اجرای اول چند جلسه هم سر تمرین ها حاضر شدم اما به دلایلی این همکاری میسر نشد که بالاخره در اجرای دوم به خاطر اینکه شکیبا نمی توانست سر کار بیاید من به گروه پیوستم. نقشم را در این نمایش بسیار دوست دارم. اصولا نکته قابل توجه در این اثر که جزو فاکتورهای مثبت کار است سرگرم‌کننده بودن نمایش است. حتی تماشاگری که کار را دوست ندارد یک ساعت مشتاقانه به دیدن نمایش می نشیند.
وی با اشاره به حضور همزمانش در دو نمایش “قرار” و “روایتهای ناتمام…” توضیح داد: ابتدا نمی خواستم بازی در نمایش ” قرار” را قبول کنم چون من از 20 اسفند مدام سر کارهای مختلف بودم اما در عین حال که از متن نمایشنامه خوشم آمد به خاطر کار هومن سیدی بازی در نمایش را قبول کردم. خودم راضی نیستم که همزمان در دو نمایش بازی می‌کنم چون فشار روحی و روانی بسیار به من وارد می‌شود.
این بازیگر تئاتر ادامه داد: متاسفانه بزرگترین اشکال تئاترهای ما این است که فقط 30 اجرا دارند و این در هیچ جای دنیا باب نیست اما ناگزیر باید بپذیریم. به پایان این نمایش هم 10-12 اجرا بیشتر باقی نمانده بنابراین از مخاطبان تقاضا می کنم به دیدن این اثر بیایند چون تئاتر وقتی تمام می شود دیگر تمام شده است.
سیدی در بخش دیگری از این نشست درباره تبلیغاتی که برای کار شده گفت: ما تبلیغات شهری و تیزر تلویزیونی نداشتیم و تبلیغاتمان منحصر به بروشور و پوستر است. چون بیلبوردهای تبلیغاتی قیمت‌های سرسام آوری دارد. یا باید لابی و اسپانسر قوی داشت و یا حمایت ارگان های خاص را. البته ما زیاد هم به دنبال آن نرفتیم چون من معتقدم که اگر کار خوب باشد مخاطبش را به دنبال خودش می کشاند اما اگر به ما بیلبورد مجانی می دادند مطمئنا به آن نه نمی گفتیم.
وی درباره حضور حبیب رضایی به عنوان مشاور کارگردان در این نمایش گفت: حضور رضایی در این کار به خاطر اسم او و تبلیغ کار نبوده است. او از ابتدای نمایش با ما همراه بود و بازیگران هم نظرات وی را جویا می شدند. به دلیل اینکه من خودم در نمایش بازی می کنم، حبیب رضایی در زمان اجرا همه چیز را هدایت می کند و بر کار من هم نظارت دارد.
حبیب بدیری آهنگساز و خواننده این نمایش درباره تجربه همکاری با سیدی گفت: معرف ما به هومن سیدی امید نعمتی خواننده گروه پالت بود. سیدی یکی از آهنگ های ما را انتخاب کرده بود که به نظرم زیاد مناسب کار نبود. من یکی از کارهای دو صدایی خودم را که قبلا ساخته بودم به او پیشنهاد دادم که سیدی نیز پذیرفت. بعد او از من خواست که نمایشنامه را بخوانم و بر اساسش چیزی بنویسم اما وقتی متن را خواندم واقعا معلق شدم.
در این اثر نمایشی که هر روز به جز شنبه ها در دو نوبت 16:45 و 18 در تالار حافظ به صحنه می رود علی سرابی، باران کوثری، هومن سیدی، آزاده صمدی، نوید محمدزاده، مهدی صباغی به عنوان بازیگر حضور دارند.
