خانه پسر مظفرالدین شاه در رویای سفره‌خانه شدن

ایرانگرد نیوز– خانه به فرمان ناصرالدین میرزا پسر مظفرالدین شاه در سال 1285 بنا شد. 4 هزار و 500 متر با معماری کویری که در تهران منحصر به فرد است. خانه‌ای با چهار صفه و حوضی زیر گنبد. خانه ای که کلاه فرنگی هم بالای سرش دارد.

حالا مرمتکاران با اعتباری که از سوی صندوق بازنشستگی به آن‌ها داده شده در حال فعالیت و مرمت این بنای تاریخی هستند. بنایی که با مرمت‌ها جان تازه‌ای به آن دمیده شده است.

رجبعلی خسروآبادی، مدیرکل جدید اداره میراث فرهنگی تهران هم از این بنا بازدید کرد تا روند کار را نظارت کند. روندی که امید می‌رود، بیشتر و بیشتر در مورد خانه‌های تاریخی تهران دیده شود. هرچند که مدیرکل میراث فرهنگی تهران قبول ندارد که امروز حال بسیاری از بناهای تهران خراب است.

او وقتی در حیاط خانه ناصرالدین میرزا ایستاده است، همانطور که تمام مدیران قبلی میراث تهران وعده دادند، از آغاز روابط خوب بین شهرداری و میراث فرهنگی سخن می‌گوید و تکرار می‌کند که مرد عمل است.

وحید افصحی، سرناظر پروژه از شرکت مهندسان مشاور عمارت خورشید از روند کار می‌گوید و اینکه تا دو سال دیگر کالبد بنای ناصرالدین میرزا جان تازه‌ای می‌گیرد.

به گفته او، این بنا بعد از مرمت تبدیل به سفره‌خانه می‌شود یا کاربری مطابق با ضوابط سازمان میراث فرهنگی می‌گیرد.

این خانه تاریخی تا دوره پهلوی دست نوادگان ناصرالدین میرزا بوده است. بعد از انقلاب اما این خانه جزو بناهایی به شمار می‌رود که بدون مالک بوده و مصادره می شود. این خانه اکنون صندوق بازنشستگی سپرده شده است.

به گفته کارشناسان میراث فرهنگی، این بنا از نادرترین اشکال معماری مسکونی قاجار با سبک وسیاق متفاوت است. شکل خاص قرارگیری دوبخش شاه نشین و خدمه نشین درمقابل هم بدون هیچ پیوند ساختمانی در حیاط و درعمارت اعیانی کم نظیر است. غالب بناهایی که در که مخصوص سلاطین،رجال و شاهزادگان قاجار ساخته شده دارای حیاط مرکزی وفضایی دراطراف است که این بنا ازاین مستثنی است. نداشتن زیرزمین در ساختمان اصلی این بنا نیز از دیگر شاخصه های منحصر به فرد این اثر تاریخی است این ملک در راستای شمال به جنوب است.بخش خدمه نشین درجبهه جنوبی ودر کنار ورودی جدید است.

گفته می‌شود که یکی از نوادگان ناصرالدین میرزا پیگیر باز پس گرفتن مالکیت این خانه بوده که به نتیجه نرسیده است.

این خانه درخرداد سال 1385 به شماره 12214 در فهرست میراث ملی ایران جای گرفته است.